خری و شتری دور از آبادی به آزادی می زیستند . نیمه شبی در حال چریدن خوشحال و سرحال به محل سكونت آدمیان نزدیك شدند .

شتر گفت : رفیق ساعتی دم فروبند تا از آدمیان دور شویم ، مبادا گرفتار آییم .

خر گفت : این نتواند بود . چه درست همین ساعت نوبت آواز خواندن من است و در ترك عادت رنج جان و بیم هلاك تن ، و بی محابا صدای خود را بلند كرد . كاروانیان در اثر شنیدن بیامدند و هر دو را در میان چهار پایان خویش آورده و بر آنها بار نهادند .

فردای آن روز آبی عمیق پیش آمد كه عبور خر از آن مسیر ممكن نبود .

خر را بر اشتر نشاینده ، اشتر را به آب راندند .

چون اشتر به میان آب عمیق و گود رسید ، دستی بر افشاند و پایی كوفت .

خر گفت : كه رفیق ، این مكن ! و گرنه من در آب افتم و غرق شوم !

شتر گفت : چنانكه دیشب نوبت آواز نا بهنگام خر بود ، امروز هنگام رقص نا ساز اشتر است و با جنبش دیگر خر را از پشت بینداخت و غرقه ساخت .