تعداد بازدید 227 اشعار عاشورای حسینی (1)
نویسنده	پیام

bbf12 ارسال‌ها : 195 عضویت: 1 /7 /1393 تشکرها : 1 تشکر شده : 25

اشعار عاشورای حسینی (1) تا خیمه‌ي تقرّب تو پر کشیده ایم تو نور محض و ما ز تبار سپیده ایم آقا اگر «مَصارِعُ عُشّاق» کربلاست در عاشقی به منزل آخر رسیده ایم با عطر سیب پیرهنت مست می شویم شیدائی قبیله‌ي عشق و عقیده ایم دل بر شکوه جنت الاعلی نبسته ایم وقتی بهشت را به نگاه تو دیده ایم در بذل جان به راه تو مشتاق تر ز هم عشق تو را به قیمت جان ها خریده ایم لب تشنه ایم و در صف پیکار می‌رویم وقتی که چشمه چشمه حقیقت چشیده ایم کی دست می‌کشیم از این طوف عاشقی؟ با آنکه صد جراحت شمشیر دیده ایم جان می‌دهیم و یک سر مویت نمی‌دهیم در کربلا حماسه‌ي عشق آفریده ایم هفتاد و دو صحیفه‌ي با خون نوشته ایم هفتاد و دو کتیبه‌ي در خون تپیده ایم در جسم ما هنوز تب جانفشانی است «هَل مِن مُعِین» بی کسی ات را شنیده ایم خورشید نیزه ها شدی و در هوای تو بر روی نیزه مثل ستاره دمیده ایم متن مداحی عاشورا عطشان ترین و خسته ترین رودها ،فرات واکن گره ز بغض دل خویش، یا فرات زان ظهر آتش و عطش و خون سخن بگو هستم به درد و داغ دلت آشنا، فرات ای ردّ دردهای زلال، اشک ماندگار بر چهره ی بلا زده ی کربلا، فرات از بسکه اشک ریخته شد در حکایتت آب از سرت گذشت دگر بینوا فرات دستت به دست ماه منیری رسیده بود دستی که شد ز قامت آن مه جدا، فرات دیدی فرود ضربت شمشیر کینه را بر دست غیرت خلف مرتضی ،فرات روحت به مشک بود و به دریا رسیده بود سد شد مسیر و ریختی آخر کجا، فرات دیدی شکسته کشتی آل نبی و بعد گشتی محیط محنت و بحر بلا فرات؟ دیدم من آنچه را که ندیدی ز داغ دوست داغی که زد شرر به دل خیمه ها، فرات آن صید دست و پا زده در خون حسین بود من شاهد تلاطم خون خدا فرات تابیدم و ز تاب من آن دشت تف گرفت از تشنگان دشت نکردم حیا، فرات خورشید خون گریست و مکثی غریب کرد پهنای سرخی اش ز افق بود تا فرات دلمویه های غربت او ناتمام ماند خورشید رفت و دهشت شب بود با فرات... آنجا که اشک پای غمت پا گرفت و بعد... بغضی میان سینه من جا گرفت و بعد... وقتی که ذوالجناح بدون تو بازگشت این دخترت بهانه بابا گرفت و بعد ... ابری سیاه بر سر راهم نشسته بود ابری که روی صورت من را گرفت و بعد انگار صدای مادری دلخسته می رسید آری صدای گریه ی زهرا گرفت و بعد همراه آن صدا تمامیِّ کودکان ذکر محمدا و خدایا گرفت و بعد هر کس که زنده بود از اهل خیام تو مویه کنان شد و ره صحرا گرفت و بعد دور از نگاه علمدار لشگرت آتش به خیمه های تو بالا گرفت و بعد ((پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل شوید غبار گیسویش از آب سلسبیل))

چهارشنبه 21 مهر 1395 - 14:30

تشکر شده:

نام کاربری :

رمز عبور :